De reis
De planning op hoofdlijnen is rond. Het brengen en halen van en naar het vliegveld is geregeld, de hotels in Egypte zijn geboekt en de woestijnsafari is geregeld! De planning is als volgt:
16 december: vertrek naar Brussel
17 december: 6.00 uur vliegen naar Egypte, aankomst om 13.40 uur in Cairo.
17-21 december: Cairo en omgeving
22-26 december: 8.00 uur worden we opgepikt voor de woestijnsafari.
26 december: aankomst in Luxor.
31 december aankomst in Aswan. Een dezer dagen gaan we ook naar Abu Simbel.
3 januari 's avonds: nachttrein terug naar Cairo.
4 januari: 's ochtends vroeg komen we aan in Cairo, waar we nog een paar uur kunnen rondslenteren, want om 14.00 uur vertrekt ons vliegtuig. Om 20.30 uur komen we aan in Brussel.
Eerste keer vliegen
Zo...we zijn er! En hoe! Gisteren hebben mijn ouders (Bettina) naar Brussel gebracht. Eerst nog thuis een lekker bakje koffie met appelgebak gehad en toen op weg. Het was rotweer onderweg, maar dat maakte het niet minder gezellig in de auto. Shadow in de kofferbak, mem en Bettina achterin. De mannen, zoals het hoort, voor in de auto.Halverwege de middag kwamen we in Brussel aan. Daar hebben we met zijn vieren nog gezellig een hapje gegeten. Heit en mem zijn toen naar huis gegaan, wij hebben ons pittoreske Formule-1 hotel opgezocht! Ja...en dan komt het toch echt dichtbij. Geprobeerd wat te slapen. Henk had (uiteraard) totaal geen moeite, maar pas toen ik mezelf duidelijk had gemaakt dat wakker blijven echt niets zou opleveren, zijn we uiteindelijk beiden in slaap gevallen.
Drie uur ging de wekker en onze razende zenuwtjes maakten het allemaal snel duidelijk: nog even en dan gaan we vliegen! Met de taxi waren we er zo en ook het inchecken ging van een leien dakje. Toch weer vervelend dat wij weer de langzame rij uitgezocht hadden. Half 6: boarding time! Het is een klein vliegtuig, een boeing 737-800 waar ongeveer 200 mensen in kunnen. Met een kwartier vertraging gingen we dan toch ook echt de lucht in! Wat een ervaring!! We vonden het geweldig. Het was nog donker buiten en helder, dus allemaal lichtjes onder je. We vlogen naar het zuiden en zo tussen 7 en half 8 werd het daar boven al echt licht. Een geweldige zonsopkomst. We zijn over bergen gevlogen, de Griekse eilanden, de Middellandse Zee en toen: het Afrikaanse Continent. We waren er bijna! We vlogen over de Sahara,wat een grote zandbak is dat, onvoorstelbaar. Onze tussenstop was op Luxor, waar we een half uurtje aan de grond bleven om te tanken en mensen in en uit te laten stappen. Het is dan nog een uurtje naar Cairo...
Wat een stad
Na Luxor vliegen we binnen een uurtje naar Cairo. Daar aangekomen lopen we achter de rest aan. Daar staat een host van Jetair. We moeten met zijn allen in de rij gaan staan. Dan komt er een druk mannetje aanlopen met een A-4tje: Mr/Mrs. Henk and Bettina vd Bosch! Wij mogen uit de rij, alleen heeft Henk nog niet echt in de gaten dat wij het zijn die op dat A-4tje staan. Snel loodst hij ons naar het kantoortje waar we de visa kunnen kopen: probleem 1: we hebben geen cash :~. Hij met Henk door de paspoortcontrole naar de bank waar Henk Egyptische Ponden pint. In no time hebben we onze visa, hebben we 3 paspoortcontroles gehad, de bagage op een wagentje en staan we bij de uitgang van het vliegveld. Het gaat zo snel dat wij het bijna niet kunnen bevatten! Hij stelt zich voor als representative van Mohamed Bahaa die onze woestijntrip heeft geregeld en ons 1e hotel. Hij wil ons gelijk meenemen voor een 5 daagse toer door Cairo, we kunnen vanavond naar het belly dansen, maar wij zijn moe en moeten eerst deze indrukken laten bezinken..
Basem Ahmed brengt ons vervolgens naar de auto. In vergelijking met de rest van de auto's die we zien lijkt hij behoorlijk nieuw en zo ruikt hij ook. Al toeterend storten we ons in het Caireense verkeer. 4 rijen dik door de stad, dan weer links, dan weer rechts inhalend. We weten niet wat we zien. Auto's die stilstaan midden op de weg, auto's die achteruitrijden omdat ze toch nog net de afslag hebben gemist, het is een grote klucht. Onderweg zien we dat de stad toch echt zijn best doet iets van zijn allure te laten zien en wij zijn beide gecharmeerd. Basem is in onze ogen een topcoureur. Wie zonder kleerscheuren zich door dit verkeer kan bewegen is een toppertje. We worden toch een beetje angstig als Basem ons hotel niet weet te vinden, maar gelukkig, na twee blokjes om zijn we er. Sharia Talaat Harb, een drukke straat met veel winkels, veel getoeter en veel mensen.
Ons hotel is op de 12!! verdieping. Als we boven zijn en Basem ons aankondigt, lijkt het alsof ze van niks weten (slik, we hebben al wel betaald aan Mohamed). Basem belt hem op en gelukkig, het is goed zo. We worden naar onze kamer gebracht en kunnen eindelijk even gaan liggen.
Om 6 uur worden we wakker door de oproep tot het gebed. Wat klinkt dat toch mooi. Overal hoor je mannen zingen in een taal die wij niet begrijpen en dan dringt het pas echt tot ons door: Wij zijn echt ergens anders! We gaan snel de stad in want we hebben trek en onze tandpasta is ingenomen bij de controle in Brussel, dus er moet nieuwe komen. Ja, en hoe weet je nou wat tandpasta in het Arabisch is? Gelukkig valt het mee, maar winkelen in een drogist/apotheek is 1 grote grap.We pakken onze tandpasta en geven het aan de verkoopster achter de toonbank. "You want perfume?" No, thanks, just tooth paste. Ze schrijft een bon uit: EGP 3,25. Ik wil betalen, zegt ze: no over there. Moeten we naar een man lopen achter de kassa die we vervolgens betalen. Met het bonnetje met een stempel erop gaan we verolgens naar een derde persoon en die geeft ons onze tandpasta!! Later deze avond hebben we hetzelfde tafereel met lipbalsem en diarreeremmers (voor de zekerheid).
In een tentje in de buurt eten we gezellig wat en lopen nog een paar blokjes om de boel wat te verkennen. Het is hier een grote kakefonie van auto's mensen, een waar schouwspel. We gaan zo naar bedje toe, want morgen wacht ons vast weer een enerverende dag! Nu we hier zo zitten krijgen we van de eigenaar Rulesh, een mierzoet bladerdeeg iets met krentjes. Hoewel het glazuur van onze tanden is gesprongen, smaakt het heerlijk!
Het Egyptisch Museum
Vanochtend hebben we lekker uitgeslapen. We werden wakker van een vrolijk en fel zonnetje dat door de ramen scheen. 9.00 uur en nu al lekker warm. Ons ontbijtje bestaat uit thee, broodjes kaas en jam. De kaas is een beetje zoetig en zelfs Bettina vindt het lekker (jaja!) Onze gids van gisteren zal om 10.00 uur langskomen voor een praatje, maar daar hebben we eigenlijk geen zin in. Kwart over is hij er nog niet en wij gaan op weg, hopelijk ontlopen we hem. Niet dus..... Basem staat er keurig weer met zijn auto en vraagt waar wij naar toe willen. Wij maken hem duidelijk dat dit niet de bedoeling is en wij niet met hem mee willen. Direct begint hij te bellen en twee tellen later is Nassr er. Wij leggen hem uit dat wij onszelf willen en kunnen redden en geen prijs stellen op een auto en dat wij ons een beetje overdonderd voelden. Hij geeft aan dat dit niet de bedoeling is, hij wil alleen behulpzaam zijn en we zijn even goede vrienden als we niet van zijn diensten gebruik maken. Met een handdruk, een glimlach en een: call if you need anything! nemen we toch nog op een goede manier afscheid (pfoei).
Op naar het Egyptisch museum!! Op de Midan Tahrir, HET centrale plein van Cairo komen we Sharief tegen. Hij helpt ons oversteken en weet ons direct mee te lokken naar zijn winkeltje (hoezo blond en kaal). Een uur later staan we weer buiten met een heeerlijk flesje Lotus olie met 3 prachtige parfumflesjes erbij. We hebben gezellig thee gedronken met hem en hij heeft ons op het hart gedrukt toch vooral kindjes te krijgen want een gezin en geld is het helemaal volgens Allah.
Voor we het Egyptisch museum binnen zijn hebben we eerst ons leven gewaagd door over te steken, daarna hebben ongeveer 10 verschillende mensen ons aangesproken dat het museum of dicht zou zijn of alleen open voor groepen op dit moment, maar Sharief had ons gewaarschuwd en wij trappen er dus niet in.Op naar de ingang waar we eerst weer door twee detectiepoortjes moeten en onze tas door de scanner. Helaas.. fototoestel en camera moeten eruit. Dan kan het grote genieten beginnen!! 4 uur lang struinen wij door allemaal zalen en gangen boordevol gepropt met beelden, sacrofagen, servies, sieraden, overblijfselen van tempels, canopisoxen (waar de ingewanden van mummies in bewaard werden)...zo'n beetje alles wat ze in die tijd gebruikten is daar opgeslagen. Wat waren die Egyptenaren ver ontwikkeld voor die tijd. Alles wat daar ligt is 2000-3000 jaar oud en het ziet er allemaal even schitterend uit. Als we denken bijna alles gehad te hebben gaan we naar de koningsmummies en naar de zalen van Toetanchamon. In de zaal met de koningsmummies sta je oog in oog met Ramses II, Seti en volgens mij ook Cheop, maar dat ben ik al weer kwijt. Ramses, hoe oud hij nu ook is heeft zelfs nog haar en ook zijn nagels zijn nog intact! Daarna naar de zalen van Toetanchamon. Nou..zo willen wij ook wel begraven worden.Wat een pracht en praal: gouden strijdwagens, stoelen, ontelbaar beeldjes. Deze beeldjes gaan het werk voor hem doen in het dodenrijk. Verder bogen, meubelen, ontelbare sieraden, albasten vazen die zo ontzettend mooi zijn en dan hebben we het nog niet eens gehad over zijn eigen persoonlijke eigendommen. Hij lag in een houten sarcofaag die was bekleed met goud en halfedelstenen wat al lijkt op het dodenmasker. In deze kist lag weer een helemaal gouden kist met weer zijn gezicht, prachtige kettingen, net als zijn dodenmasker. Dan het dodenmasker zelf. 11 kilo weegt dat ding en is echt prachtig. Het was een waar ijdeltuitje die Toet, want hij heeft zelfs gaatjes in de oren van het masker zodat hij daar weer oorringen in kan doen. Je kunt je dus best voorstellen dat er ook een gigantische lading sieraden met hem mee het graf in is gegaan. Jammer genoeg waren wij wat roomser dan de paus en hebben we ons mobieltje met fototoestel thuis gelaten. Dom dom, anders hadden we mooi een paar plaatjes kunnen schieten.
Na al deze pracht en praal gaan we naar Corniche el Nil, de straat langs de Nijl. Omdat daar op dit moment weinig spannends te beleven is gaan we op zoek naar wat eten want ons ontbijt ligt alweer 6 uur achter ons. We komen terecht bij Felfelal (of zoiets) waar we Koshari eten. Wat het was wisten we niet,maar wel dat het Egyptisch is. En het is erg lekker: macaroni met prutjes en een pittig sausje is denk ik de beste omschrijving. Later kopen we ergens nog 2 blikjes cola voor onderweg en een liter water. Echt waar dat kost ons maar 60 cent (5 EGP).
Terug in ons hotel kijken we naar de Egyptische versies van GTST en TMF en dat is best lachen hoor. TMF is Engels ondertiteld (het lijkt Toppop uit de jaren 80 wel) en echt die Egyptenaren zijn romantisch aangelegd in hun liedjes, daar kunnen wij westerlingen nog wat van leren!
Kissed by Abu al Hool
Vanochtend een vroegertje want we willen naar de piramiden. Omdat we hebben gelezen dat de rit wel een uur kon duren en we ook graag nog naar Saqqara willen, staan we dus om 8 uur naast ons bedje en zijn we om 9 uur al onderweg. De eerste de beste taxichauffeur is een aardig mannetje en laat ons voor een zacht prijsje instappen! Op naar Giza. Hij verteld onderweg van alles. Er is veel politie op de been. Op de Corniche el Nil staat om de 5 meter een agent. Hij vertelt ons dat premier Blair in de stad is en dat er daarom zoveel politie is. We hebben het over het rijgedrag van de Cairoten en het toeteren. Hij vertelt ons dat ze in Zamalek, het Manhattan van Cairo, niet mogen toeteren. Doen ze dat wel dan zijn ze hun license kwijt voor een maand, tenzij ze 100 EGP betalen, maar dat kan hij niet missen. Als je dan bedenkt dat 100 EGP zo'n 12 euro is, dan moet je wel weer even slikken. Via de snelweg, we komen zowaar langs een snelheidscontrole, brengt hij ons snel naar de piramiden. Hij waarschuwt ons alleen van de ticektbox gebruik te maken, de rest van de mannen zijn niet te vertrouwen...
Na twee kaartjes te hebben gekocht moeten we weer door de detectiepoortjes en wordt onze tas gecontroleerd. De dame die onze tassen controleert, licht helemaal op bij het zien van onze mini-Lions, dus we geven een aan haar en haar collega. Ook onze laatste eurocentjes geven we haar, want iedere keer als we door een detectiepoortje moeten hebben we daar last van. Ze is er erg blij mee. Op het plateau komt er een jongen naar ons toe die ons een goedkoop kamelenritje aan probeert te smeren. Wij willen niet, zelfs niet nadat hij heeft gezegd dat de Sphinx wel 10 km verder op is. Wij zijn jong en we lopen wel. (later bleek het ongeveer een anderhalve kilometer te zijn) Het is rustig bij de piramiden en we worden niet echt gestoord door kamelenmannen en zo. Er zijn veel kleine kinderen en die ons groeten en wij groeten terug. Er is zelfs een meisje dat Bettina snel even aanraakt, ja het is wat zo'n blonde vrouw.
Als we de richting de koninginnenpiramiden bij die van Cheops gaan komt een man bij ons die ons verteld waar je prachtige foto's kunt maken van de piramiden. Ondertussen vertelt hij veel weetjes. Die prachtige foto's krijgen we inderdaad: wij hebben de piramiden onder de duim!! Hij laat ons het graf zien van de oudste zoon van Cheops. Dit jongetje stierf toen hij twee was en ook het graf van de ingenieur van de piramiden (ben zijn naam even kwijt) krijgen we te zien. Als we klaar zijn en we hem een naar ons idee redelijk bedrag geven, vindt hij het te weinig. Als we uitleggen dat we niet meer hebben en ook nog de taxi moeten betalen wil hij alles teruggeven. Maar dat staan we natuurlijk niet toe. We nemen afscheid van onze vriend die zijn naam niet wil geven en gaan verder naar de Sphinx. Het wordt inmiddels aardig warm, zomers warm (we willen het er niet inwrijven hoor)
Bij de Sphinx is het wel druk. Veel bussen met toeristen stappen daar uit. Toch kunnen we in alle rust de Sphinx bekijken. De Sphinx wordt in het arabisch Abu Al Hool genoemd, wachter van de angst. Hij was de beschermer van de piramide van Chefren. Wij vinden hem mooi en hij vindt ons ook mooi, want Bettina wordt zelfs door hem gekust! Hoe, dat laten wij binnenkort wel op onze foto's zien.
Dan verder naar de piramiden van Chefren en Mycerinus. We hadden gedacht ook nog naar Saqqara te kunnen deze dag, maar het is er zo mooi dat we rustig de tijd willen nemen. Saqqara maar een andere dag. Richting de piramiden van Chefren worden de kamelenboys vervelender, en het helpt echt als we net doen of we geen Engels verstaan. "Don't you really want a fucking horse?? Ah you Dutch people are much too fat, is not healthy for the horse" Oke... en dan maar niet lachen!! We zouden er bijna een complex van krijgen, ware het niet dat een jongetje ons gratis een souvenir wil geven omdat hij Bettina zo mooi vindt. We nemen het niet aan, hij kan het beter gaan verkopen.
De piramide van Chefren is iets kleiner dan zijn grote broer (die van de vader van Chefren is), maar heeft op de top nog de kleilaag in tact. Onze gids vertelde ons dat de stenen voor de bouw van deze piramide uit Luxor komen, zo'n 800 a 900 kilometer verderop. Later heeft men met de bouw van de Citadel er veel steen uit gehaald dat weer is aangevuld met limestone uit de buurt van Cairo. De piramide van Mycerinus is een stuk kleiner dan de vorige twee. Hij is maar 57 m hoog (de andere twee 146 en 142 m) en is gemaakt van graniet uit Aswan.
Om 3 uur zijn we uitgekeken en gaan op zoek naar een taxi. Een oude Peugeot stond al klaar en wilde ons voor 25 euro!!! wel naar de stad brengen. Goed...na wat heen en weer gesteggel wordt dat 40 pond en dat scheelt zo'n 20 euro. Ook deze man vertelt ons veel onderweg en we krijgen weer een goed beeld van het leven in de buurten van Cairo. Als je het goed in je opneemt is het schrijnend soms als je ziet hoe deze mensen hier leven. Zeker als je dat vergelijkt met onze levensstandaard. Toch zijn ze volgens ons erg gelukkig en dat is toch ook belangrijk.
Wie is hier de attractie?
Gisteravond hebben we ook weer heel wat beleefd. Na ons gebruikelijke praatje op deze site zouden we de stad nog even in gaan voor een hapje en een drankje. Nu hadden we ergens in de buurt een fruitmarkt gespot waar we wat gezonds wilden inslaan. Helaas konden we deze niet vinden, totdat iemand ons aansprak. Hij heeft ons gebracht en heeft het fruit voor ons gekocht. Hij wilde geen baksjeesh. Vervolgens heeft hij ons door de straten van Cairo geleid, want hij wilde ons een goed restaurant wijzen. Je wilt niet weten wat we allemaal hebben gezien...Daar eindelijk aangekomen (we werden al een beetje argwanen), hing het vlees buiten en hadden wij genoeg gegeten en gedronken. Gelukkig begreep hij dat en zijn we ergens een kopje thee gaan drinken met zijn 3-en. Het was gezellig om met deze Amd te kletsen. Vervolgens zijn we met de taxi teruggegaan en hebben we in de stad in een gewoon restaurant gegeten en afscheid genomen van Amd.
Aan het eind van de avond hebben we nog een lekkere sheesha gerookt in een koffiehuis hier in de buurt. Twee jongens van deze tent wilden graag op de foto dus, dus daar hebben we natuurlijk gehoor aan gegeven.
Vanochtend weer fris en fruitig opgestaan. Vandaag staat de Citadel op het programma. Op de citadel staat onder andere de moskee van Mohammed Ali. Deze moskee is in Turkse stijl gebouwd, maar desondanks een symbool van Egypte geworden. Het uitzicht vanaf de citadel over de stad is geweldig. Dat het een belangrijk monument is voor de Egyptenaren bleek ook wel uit feit dat er ontzettend veel schoolkinderen waren. Nou...en die hadden al gauw een andere en nog veel interessantere attractie ontdekt: een blonde dame met blauwe ogen (oh ja...en er hing ook nog een kale man aan vast) "What's your name" "Hai" "Where do you come from" etc. etc. Je wilt niet weten hoeveel handjes we hebben geschud, hoeveel foto's er zijn gemaakt met ons erop, we voelden ons net Max en Alex. Gelukkig waren ze niet vervelend en vonden wij het erg grappig die kleintjes.
De moskee Mohammed Ali is een prachtige moskee. Het heeft een klok die geschonken is door koning Louis-Philippe van Frankrijk als dank voor de obelisk op de Place de la Concorde. Bij aankomst was de klok beschadigd en nu is hij nog steeds niet gemaakt. Wij denken dat hij over 400 jaar nog gemaakt moet worden. Na een bezoek aan deze moskee hebben we een bezoek aan de Moskee van an Nassr-Mohammed gemaakt. Deze moskee heeft unieke minaretten. In de tijd van Mohammed Ali gebruikte hij deze moskee als paardestal (hoezo heiligschennis). Verder hebben we op de citadel het politiemuseum en het militair museum bezocht, maar beide vonden we niet bijster interessant.
We besloten de Sultan Hassan Moskee te bezoeken. Hiervoor moesten we een eindje lopen of de taxi nemen. We besloten te lopen. Wat je allemaal wel niet ziet als je door de gewone straten van Cairo loopt..het is erg indrukwekkend. Dan zie je dat de stad toch ook nog heel veel armoede herbergt, maar overal zijn de mensen even vriendelijk! Uiteindelijk komen we bij de Sultan Hassan Moskee aan. De bouw van deze moskee is gefinancierd met geld uit erfenissen van mensen die gestorven waren aan de Zwarte Dood. Vlak na de bouw stortte een van de minaretten in; een slecht voorteken, want twee jaar later werd onze grote vriend Hassan vermoord. Desalniettemin een mooie en erg grote moskee: 150 m lang en 36 m hoog. Na deze moskee vonden wij dat we wel genoeg moskeeen gezien hadden voor deze dag en besloten naar de Khan-el-Khalilibazaar te lopen, want het beviel ons wel om zo rustig het straatleven van Cairo in ons op te nemen. Onderweg hebben we bij een tentje een hapje gegeten. Op straat, uitlaatgassen in de neus en voor 6 EGP (72 cent) hadden wij ons buikje vol met Koshari en een flesje cola gedronken.
Goed verder naar de Khan al Khalili. Dit is een bazaar en heeft een sterk toeristisch gedeelte en een minder toeristisch deel. We zijn eerst door het minder toeristische deel gegaan. Daarna hebben we ons de ogen de kost gegeven aan gouden en zilveren sieraden, sheesha's, beeldjes, t-shirts, shawls (er is inmiddels een bod gedaan van 40 kamelen lieve mensen :0)schalen, je kunt het zo gek niet bedenken of het blinkt,schittert, geurt of is nep (wie wil er een echte Rolex??). Maar wel erg leuk om door heen te lopen. Van Ahmed Cowboy krijgen we het nummer van zijn broer Azo (spreek uit Uzzoe)om een feluccatochtje te kunnen maken als we in Aswan zijn. De rest van de middag krijgen we nog 10 kaartjes toegestopt maar allemaal met goede bedoelingen en wij doen allemaal loze beloften (haha). We nemen een thee en een sheesha om tot rust te komen en gaan dan weer verder shoppen. Later eten we in een tentje wat Kebab en gaan op het plein tegenover de Sayyidna al Hussein moskee mensen spotten. Deze moskee, de heiligste plek in Cairo, is verboden voor ons (niet moslims, jammer). Maar we nemen wel mooi de roep tot het avondgebed op, wat erg mooi gezongen wordt. In het Al Ghouri complex zal vanavond een optreden zijn van Djerwadansers en dat willen we meemaken, dus daar wachten we op. Omdat het toch nog lang duurt gaan we weer naar het niet toeristische deel van de bazaar. Ontzettend druk, maar ook erg leuk wat je daar te zien krijgt: huisjes waar je Nintendospelletjes kunt doen op oude aftandse TV's, krakkemikkige houten krukjes, een slager die zijn neus snuit in zijn schort en weer heerlijk verder slacht (jegh), jongens met manden brood op hun hoofd, auto's vol kleden en andere snuisterijen. Het is ongelovelijk maar toch weten deze mensen met niks toch weer iets te maken wat ze kunnen verkopen.
Terug bij het al-Ghouri complex komen we iemand tegen waarmee we aan de praat raken. Als we hem vragen naar de dansers geeft hij aan dat ze in Italie zitten en er vanavond geen dansen is. Jammer!! We gaan dus zonder dansen te hebben gezien de taxi in. Deze man spreekt geen engels maar we kunnen hem duidelijk maken dat we naar de Talaat Harb willen. Zet ie er ons wel op een verkeerde plek uit!! Even is het shit waar zijn we, maar vervolgens wijst een politieman ons de weg en waren we toch vlakbij (gelukkig maar). Nou, we gaan nog maar even de stad in om onze trouwdag te vieren want die waren we glad vergeten hoor heit en mem! Morgen de laatste dag in Cairo, een stad die een onvergetelijke indruk op ons maakt en heeft gemaakt.
Cairo heeft ons hart gestolen...
Gisteravond zijn we na ons bezoekje hier nog even de stad in geweest voor een kopje thee en een sheesha!! Verder geen spannende dingen gedaan deze keer.
Vanochtend hebben we lekker uitgeslapen. We willen het wat rustig aan doen omdat we vanaf vrijdag door de woestijn trekken en dit ook behoorlijk pittig zal zijn naar onze verwachting. Na ons heerlijke ontbijtje van kaas, dadeljam, een broodje en een bakje thee gaan we op weg om wat euro's te scoren voor het betalen van onze woestijntrip. Nou...dat valt nog niet mee. Eerst komen we onderweg Sherief tegen, onze grote vriend de parfumverkoper. Uiteraard maken we even een praatje (dit maal geen uur). Vervolgens de eerste de beste bank binnen: geen euro's. Dat gaat zo nog even door, tot we bij een bank horen dat we naar het Nile Hilton moeten. Daar dan maar naar toe. En ja hoor, het gaat wat omslachtig maar het lukt. We moeten geld van onze rekening halen in EGP en vervolgens omwisselen in euro's, maar goed we hebben ze.
Vandaag nemen we een ander vervoermiddel dan de taxi: we gaan met de metro naar het oude Cairo. In dit gedeelte is ook het coptisch deel van Cairo en vanuit hier is de stad ooit ontstaan. Uiteraard zijn veel van de gebouwen uit de beginperiode vergaan, maar we zijn benieuwd. Bij Sadat stappen we de metro in en 4 haltes verder staan we bij het coptische gedeelte. Het is er rustig, hoewel het al bijna 12 uur is. We gaan eerst naar de hangende kerk, het mooiste en beroemdste koptische monument. De kerk heet hangend omdat hij gebouwd is op de funderingen van een oude Babylonische put. De funderingen hiervan zijn nog steeds te zien en dateren uit de 4e eeuw.
Het voorportaal van de kerk is een oase van rust. De kerk zelf ook en hij is van binnen van boven tot onder verfraaid. Schilderijen, iconen, wandkleden, glas in lood, houtsnijwerk met ivoor, het is allemaal pracht en praal. Het is er erg rustig dus we nemen rustig de tijd om e.e.a. te bekijken. Vervolgens bezoeken we de naastgelegen Grieks-Romaanse begraafplaats met prachtige mausolea. Uiteraard kunnen we het niet laten door de buurten eromheen te lopen. Kinderen komen op ons af en vragen om pennen. Gelukkig hebben wij die bij ons en werkelijk, deze kinderen zijn net zo blij met een simpele pen als de kinderen in Nederland met een X-box zouden zijn. Later komen er nog een paar kinderen, maar wij hebben geen pennen meer, gelukkig hebben we nog wat pepermunt en dat vinden ze ook heerlijk. Stiekem betrappen wij een politieagent erop dat hij ook wat hebberig naar de pepermuntjes kijkt,maar goed hij is groot en we vinden het wat te ver gaan om hem ook een aan te bieden
In een restaurantje vlak bij de hangende kerk eten we wat en raken we aan de praat met een Nubische jongen uit Aswan. Hij studeert voor maatschappelijk werker en werkt in de bazaar naast ons restaurant. We praten leuk over koetjes en kalfjes en over zijn dromen. Ooit wil hij zijn eigen winkel. Hij wil graag contact maken met mensen en geeft toe dat de toekomst in Egypte niet zo rooskleurig is. Maar na 11 september is er voor hem als islamiet verder in de westerse wereld ook weinig anders meer te koop dan argwaan en achterdocht, dus probeert hij er hier toch wat van te maken. Ja...je wordt er even stil van als je daar even bij stil staat!!
We hebben hier meer dan een uur gezeten en gaan daarna nog de Sint Joriskerk bezichtigen. Deze valt wat tegen en we staan zo weer buiten. Op naar de Nilometer. Deze wordt al sinds de tijd van de farao's gebruikt om de stand van de Nijl op te meten. Om er te komen moeten we weer door een we noemen het maar volksbuurt van Cairo. Wat je daar dan toch weer ziet is dat deze mensen echt bijna niks hebben,maar ze zijn zo vriendelijk en aardig: Welcome to Egypt! En we worden alles behalve lastig gevallen, we voelen ons er veiliger dan in een willekeurige stad in Nederland.
Bij de Nijl aangekomen is er vanalles te zien, behalve de Nilometer. We gaan dus weer terug naar het metrostation om terug te gaan naar het centrum. We drinken een kop koffie met koekjes op ons balkon en zien de zon wegzakken achter de Caireense skyline. Als het bijna donker is gaan we inpakken. De schepjes mogen mee want morgen gaan we naar een zandbak van 3.000.000 vierkante km!! (en er staat echt geen 0 teveel).
Cairo laten we achter ons. Deze stad heeft een onuitwisbare indruk op ons gemaakt: schitterende gebouwen, een geschiedenis waar je koud van wordt, arme mensen maar toch zo warm en hartelijk, daar kunnen wij koude Nederlanders nog wat van leren. Wij weten zeker dat wij hier nog eens terugkomen, want Cairo heeft ons hart gestolen.
Cairo-Baharya
Even denken: 22 december stond Mohammed onze gids om 6.15 op ons te wachten. We nemen met zijn drietjes de bus van Cairo naar Baharya om 7.00 uur. Omdat we verwachten dat dit wel weer een Egyptishc tijdstip zal zijn, zal het vast later worden en inderdaad om 7.30 vertrekt een stampvolle bus op weg naar Baharya, een ritje van zo'n 5 uur. Onderweg is het ontzettend mistig. Zelfs zo mistig dat wij buiten Cairo een half uurtje stoppen en verder rijden als de mist wat is opgetrokken. Om 10.00 uur breekt eindelijk de zon door en kan de bus eindelijk vaart maken. Om 11.00 uur maken we een tussenstop bij het enige restaurant dat de weg Cairo-Baharya rijk is. Nou ja, restaurant kun je het amper noemen en ik zal dan ook maar niet beschrijven hoe de wc's zijn, maar goed: this is Egypt my friend!! Hudzje zouden wij Friezen zeggen. In de bus zit ook een engelse die een kamelentrip gaat maken van 7 dagen in haar eentje (met een gids natuurlijk).
Om 13.30 uur, een uur later dan normaal komen we in Baharya aan, de eerste oase in de woestijn. Wie dacht dat een oase een plasje is met twee palmbomen, een kameel en een bedoein heeft het mis hoor!! Het is een heus dorp en heeft weinig van het plaatje van een oase. Wel is het er groener dan in de woestijn en is er uiteraard water. Wij worden opgewacht door een jeep van Ahmed Desert Safari Camp en worden door Mohammed naar onze kamer gebracht. Over een half uurtje lunchen we. Ineens zijn we ons ervan bewust dat we 5 dagen zo'n beetje dag en nacht met een vreemde opgescheept zitten!
's Middags maken we onze eerste safari. Twee jongens uit Singapore, Ronald en Edmund, gaan met ons mee. We rijden eerst naar een warmwaterbron en gaan naar een palmbomenbos! Aan deze palmbomen groeien dadels en geen cocosnoten. De Singaporianen kijken hun ogen uit, want zij hadden het idee dat alle palmbomen cocosnoten droegen. Daarna rijden we door de zwarte woestijn naar een natuurlijke piramide. Daarna rijden we verder naar een zoutmeer. Mohammed weet veel van de woestijn en vertelt ons dat de zwarte woestijn zwart is door het vele ijzer wat er in de grond zit. De grond is stenig i.p.v. zanderig en behoorlijk donker (maar verre van zwart hoor). Vervolgens gaan we naar de English Mountain. Op deze berg heeft tijdens WW1 een engelse uitkijkpost gestaan. Hier gaan we lopend naar toe en hebben een geweldig uitzicht op de omgeving en de ondergaande zon. In het schemer rijden we terug naar het safaricamp.
Om 19.00 uur eten we met ons vijven. Het is ontzettend gezellig en we hebben geweldige gesprekken. Het klikt zo goed dat we hopen dat Ronald en Edmund met ons mee gaan naar de woestijn. Er zit ook nog een wat ouder Duits paar. Zij doen geen safaritocht maar gaan wel alle oases langs. Wolfgang en Monica heten ze en Wolfgang is een echte woestijnfreak. Om 21.30 uur is het al vrij fris en we gaan ons bedje opzoeken. Morgen op weg naar de witte woestijn waar we een nachtje in de buitenlucht gaan doorbrengen.
Baharya-Witte woestijn
We worden vroeg wakker. Hoewel het hard waait schijnt het zonnetje volop en is het weer lekker. We gaan aan de ontbijttafel zitten en raken in gesprek met een Jordaanse zakenman. Ook maken we kennis met een medewerkerster van het ministerie van cultuur. Deze zakenman heeft een onderwijssysteem voor Egypte ontwikkeld en doet ook zaken in Saoudi-Arabie. Hij wil iets gaan ontwikkelen in Baharya, maar wat wordt ons niet helemaal duidelijk.
Na het ontbijt vertrekken we met Mohammed, Ronald en Edmund en een driver naar de woestijn. De auto is helemaal volgepakt met tentje, dekens, voedsel, hout, windscherm etc. etc. Deels over de weg en deels door de woestijn vervolgen we onze weg door de zwarte woestijn naar de witte woestijn. Onderweg komen we vaak check points tegen. Iedere keer moet Mohammed vertellen met welke nationaliteiten hij in de auto zit en waar we naar toe gaan en wanneer we daar denken aan te komen. Omdat Edmund en Ronald terug gaan naar Cairo na de witte woestijn heeft Mohammed nogal wat uit te leggen. Maar goed, het is voor onze veiligheid toch?!?
In de zwarte woestijn beklimmen we de black mountain. Het waait en Edmund en Ronald hebben niet de juiste schoenen aan en gaan halverwege terug, maar wij houden vol!! We worden beloond met een prachtig uitzicht over de omgeving. Het is gezellig in de auto en we praten honderduit met zijn allen. Op naar de Crystal Mountain. Een berg vol met kwarts en daardoor glinstert deze enorm. Henk wil een paar video-opnamen maken, maar helaas..de camera houdt er mee op. Waarschijnlijk zit er te veel zand in of zo, want hij neemt de cassettes niet meer. Helaas, maar gelukkig hebben we ons fototoestel nog!
Daarna gaan we richting de witte woestijn. Een prachtig gezicht. De witte woestijn bestaat uit allemaal witte sculpturern die zijn uitgeslepen door de wind. Het zijn allemaal fantasiebeestje en je kunt je hier heerlijk uitleven. Je kunt merken dat het een populaire bestemming is want als wij ons kamp opzetten bij een sculptuur die op een wolf lijkt, zijn er nog een viertal kampen in de buurt. Volgens Mohammed komt het ook wel eens voor dat bijna iedere sculptuur zijn eigen kamp heeft, maar gelukkig is het vanavond niet zo druk. Wij beklimmen een sculptuur om naar de zonsondergang te kijken. De chauffeur en Mohammed gaan koken voor ons. Zodra de zon onder is, is het koud in de woestijn, maar gelukkig hebben wij genoeg kleren mee. Er wordt een tent opgezet voor onze vrienden uit Singapore, die zijn nl. geen kou gewend en om 18.00 uur zit Edmund al met een deken rond het vuurtje.
We eten lekker. Kip, rijst met een sausje, rauwkost en thee toe (is trouwens de rest van onze reis ook ons dieet, maar goed that's desert life). 't Is gezellig om zo in het donker zo rond de tafel te zitten. Als het lichtje uitgaat vallen onze Singaporianen even stil. Zoveel sterren hadden zij nog nooit gezien: Oh my God...so many stars!! Maar goed, Singapore is een grote stad en daar wordt het nooit echt donker. We zoeken met zijn 5-en naar vallende sterren. Edmund heeft nog nooit een shooting star gezien en is helemaal door het dolle heen als hij er eentje ziet. We hebben veel lol met elkaar. Ronald vertelt ons dat kauwgum kauwen niet verboden is, maar het verkopen wel. En wisten jullie dat als je in Singapore vergeet een openbaar toilet door te spoelen, je een boete van 500 euro aan je broek hebt hangen?? Nu wel!! Er waren zoveel gekke regels daar, maar veel daarvan is nu afgeschaft. We liggen vroeg onder de wol: 20.00 uur, maar we hebben het idee dat het al minstens middernacht moet zijn geweest. Edmund en Ronald kruipen in het tentje, de driver ligt bij het vuur en wij liggen samen met Mohammed op matrasjes tegen de auto aan,uit de wind. We hebben wat extra dekens gekregen en dat is maar goed ook want het is echt koud!!
Midden in de nacht worden we wakker. Een fennec vosje bezoekt ons kamp en loopt op ons tafeltje. Geweldig, maar hij heeft in de gaten dat wij hem spotten en weg is ie. Een kwartiertje later is hij terug. Het is een klein beestje, ongeveer zo groot als een grote kat en leeft in de woestijn. Onze schoenen hadden we uit voorzorg al in de auto gezet, want ze eten alles wat maar enigszins eetbaar is. Onze salmiakballen vond hij waarschijnlijk niet eetbaar, want die liggen er 's ochtends nog. Tegen vijven wordt het nog kouder. We pakken ons helemaal in en alleen ons neusje komt nog boven de dekens uit. Gelukkig is het bijna weer dag en kunnen we weer lekker opwarmen in het zonnetje.
Witte woestijn-Farafra-Dakhla
Om 7.00 uur staat het zonnetje weer vrolijk aan de hemel te stralen en zijn we bijna allemaal wakker. Mohammed houdt van slapen en pit rustig door. Op een gegeven moment maken we hem maar wakker want we hebben honger. We rijden naar Farafra waar we afscheid nemen van Edmund en Ronald. Zij gaan terug naar Cairo en wij gaan verder. Het was ontzettend gezellig met hen en we zullen ze missen. Gelukkig hebben we het mailadres van de beide jongens zodat we nog wat foto's en zo uit kunenn wisselen.
Wij gaan naar het museum van Badr. Badr is een kunstenaar die schilderijen, beelden en sculpturen maakt van dingen uit de woestijn en van de woestijn. Hij is een autodidact en maakt werkelijk fantastische dingen. Hij heeft een droom: hij wil graag dat de oases blijven zoals ze waren en probeert dat in zijn werk vast te leggen. Het is werkelijk geweldig om te zien. We komen Wolfgang en Monica ook weer tegen.
Daarna vertrekken we met een taxi naar Dakhla, een tocht van ongeveer 400 kilometer. Volgens Mohammed wordt het nu pas echt mooi!! Onze taxi staat klaar en even moeten we lachen. Hij is pas schoongemaakt vanbinnen en is nog nat. En dit barrel is toch oud!! De deuren tochten, de tank lekt diesel, hij loopt als een dweil over de weg. Het is een oude Peugeot 507, autokenners weten dan vast wel hoe oud deze is. Maar hij doet het en de chauffeur is een kundig man. Onderweg eten we pistachenootjes en zaadjes die Mohammed meegnomen heeft, maar voor ons is het teveel schil en te weinig inhoud, dus wij houden het bij onze pistachenootjes. Omdat die in Egypte ook behoorlijk duur zijn, zijn ook de chauffeur en Mohammed blij dat wij ze met hen delen.
Onderweg rijden we langs de Libische woestijn, dat is pas woestijn!! Een grote gele vlakte met een strakblauwe lucht, geweldig om te zien. Als gauw wordt het weer rotsig. Onderweg stoppen we bij de graven van Al-Muzawaka. Dit is een berg waarin tombes zijn begraven. We zien daar nog mummies liggen die er al zo'n 1800 jaar. Wij vragen Mohammed hoe het komt dat ze er nog liggen. Volgens hem zijn er zoveel mummies in Egypte en de belangrijkste liggen in de musea. Deze 'onbelangrijke' mensen blijven wel liggen want voor Egyptenaren is het niets bijzonders. Wij vinden het wel een beetje vreemd om op zo'n manier naar dode mensen te kijken, want ja dit zijn wij niet gewend.
Vervolgens hebben we onderweg een late lunch (15.00 uur) en vertrekken om 16.00 uur te voet naar Al-Qasr, een oude islamitische stad. Mohammed weet veel te vertellen over de historie van de verschillende huizen en gebouwen. Hoewel de stad zo goed als verlaten is zijn er nog steeds 1 of twee gezinnen die er wonen. We praten even met een vrouw en gaan dan in een pick up naar ons paradijsje. Een safaricamp in the middle of no where. En werkelijk het is er schitterend. Door dat de huisjes zijn gemaakt van mudbricks is het er heerlijk warm en we hebben een warme douche doordat er een hotspring is! Vanavond gaan we er ook in zwemmen.
Als we naar de eetzaal lopen komen we Wolfgang en Monica ook weer tegen. We hebben een leuk gesprek over de woestijn etc. Mohammed geeft aan dat hij last heeft van zijn haar. 's Ochtends hadden we het al over een scheerbeurt gehad en Bettina tovert Henks tondeuse uit de tas. Mohammed begint te lachen want hij dacht werkelijk dat wij een grapje hadden gemaakt toen we zeiden dat we wel tondeuse meehadden. Hij twijfelt even maar vertrekt dan toch om zich te scheren, blij als een kind. Een halfuurtje later komt hij terug met een handdoek over zijn hoofd, maar gelukkig op een paar haartjes na is het gelukt. We sturen hem meteen terug om ook zijn baard af te scheren en een kwartiertje later zit ik met twee kale kerels te eten. Alle Egyptenaren hebben ontzettende lol om Mohammeds kale kop, want Arabieren zijn dit niet gewend.
Na het eten verdwijnen we voor een duik in de warmwaterbron. Is bron een beetje een klein woord, want het is werkelijk een heerlijk luxe zwembad!! Het water is lekker warm al stinkt het een uur in de wind naar ijzer. Na nog een biertje, een thee en een shisha gaan we lekker slapen. We moeten vroeg op want we vertrekken vroeg naar Um Dabadib, de verloren stad, 60 km van de bewoonde wereld...
Naar Um Dabadib
Om 9.00 uur staat onze jeep al klaar voor vertrek. Het weer is schitterend en we rijden door de Dakhla oase. Het is werkelijk een schitterende oase en er is veel te zien. Onderweg slaan we van de weg en komen terecht bij de mustaba van...(ben even zijn naam kwijt maar zal het Mohammed nog eventjes vragen). Deze mustaba (graf) is nog maar net ontdekt en is het oudste graf in de westelijke woestijn. Er staan nog twee mustaba's naast waar de archeologen nog niet eens aan begonnen zijn.
Vervolgens gaan we verder want we hebben nog een rit van ruim 175 km voor de boeg voordat we off road gaan. Zo'n 20 km voor Kharga, de laatste oase, gaan we van de weg af. We gaan nu zo'n 60 km diep de woestijn in. We stoppen bij een hoge zandduin. Wij mogen met het zand spelen terwijl de beide Mohammeds onze lunch klaar maken. Zo'n zandduin is onbeschrijflijk mooi. We genieten enorm totdat Mohammed ons komt halen voor het eten. We hebben een heerlijke lunch en gaan dan snel verder. Al honkend en bonkend dieper en dieper de woestijn in. Mohammed de driver moet hier en daar omrijden omdat de zandduinen verschoven zijn. Hij vertelt ons dat de duinen per dag zo'n meter verschuiven en als het hard waait zelfs 2. Het terrein is ruig en soms komt de jeep er maar met moeite doorheen. En ja hoor!! We komen vast te zitten. Eerst proberen we te duwen, maar dat leidt tot niets. Dan laat de driver wat lucht uit de banden lopen, wij drietjes duwen en kunnen we weer verder. Tegen vieren komen we bij de tombes van Um Dabadib aan en Mohammed laats ons de graven zien van de mensen die daar liggen. Overal liggen skeletten en delen van skeletten, het is erg vreemd om dat te zien maar ook al weer mooi, als je bedenkt dat ze er al 1100 jaar liggen.
Vervolgens rijden we nog een eindje verder en gaan we op zoek naar het aquaduct dat de Um Dabadib in vroeger tijden van water voorzag. Dit water kwam van het plateau wat we in de verte zien liggen kunnnen ons maar moeilijk voorstellen dat hier mensen hebben geleefd. Um Dabadib is weinig meer dan een ruine maar wel heel indrukwekkend. Terwijl wij daar rondlopen zorgen de beide Mohammeds voor hout, ons kamp en het eten.
Lieve mensen, het is zo stil in de woestijn, je hoort je eigen bloed in je oren stromen. Als je even helemaal alleen bent is het soms zelfs een beetje beklemmend zo stil het is net een dikke deken dat om je heen valt, maar ooh zo mooi. 's Avonds hebben we weer urenlange gesprekken over van alles en nog wat en we merken dat we eigenlijk meer vrienden worden dan een gids met twee toeristen. We hebben het leuk samen. Om 22.00 kruipen we in onze slaapzakjes want het is koud en gaan we lekker slapen. Morgen moeten we helaas al weer terug. Wat hadden we graag nog een dagje in deze mooie wereld van zand en stilte willen blijven!
Op naar Luxor
In Kharga staat de minibus die ons naar Luxor brengt al een dag te wachten. We zijn vroeg wakker en gaan een blokje lopen. De politie vraagt meteen wat we gaan doen en volgens Henk worden we gevolgd. Idd!! Bij een koffieshop komen we Mohammed de driver tegen en onze andere redder en we worden uitgenodigd voor een kopje thee. Onze spy gaat ook zitten voor een bakkie. Als we iets sneller dan verwacht weer vertrekken moet hij zijn best doen om zijn thee te lurken, maar binnen 5 minuten volgt hij ons weer. We gaan er maar gemakshalve vanuit dat hij van de politie is.
We vertrekken een halfuurtje later dan gepland want Mohammed is totaal door zijn wekker heen geslapen. Als we buiten komen staat er achter de bus een politiewagen met 6!!!! politiemensen. Als we Mohammed vragend aankijken grapt hij dat wij VIPS zijn en begeleiding krijgen. Gelukkig maar tot we uit de oase zijn, maar zo doen ze dat hier dus.
Het is een vreemd gezicht al die politiemensen die ons volgen. Maar goed het is net oars. We gaan eerst nog naar El Bagawat waar beschilderde graven uit de vroegchristelijke tijd 4e-6e eeuw zijn. Mohammed laats ons de schilderingen zien en vertelt de verhalen erbij.
Vervolgens gaan we aan de thee met iftar, een soort van pannekoek en gaan dan op weg naar Luxor. De politie verlaat ons als we de oase uitgaan. (gelukkig maar) Onderweg komen we verschillende check points tegen en waait het erg hard. We hebben een heuse zandstorm onderweg!!
We zeggen tegen elkaar dat we blij zijn dat we niet vandaag bij Um Dabadib zitten, want dan was het vast niet zo prettig geweest als gisteren. Om 15.00 uur komen we in Luxor aan. Trots als een pauw laat Mohammed ons het hotel zien en stelt ons voor aan zijn familie en vrienden. We maken kennis met Mona, zijn vrouw en Maryam zijn dochtertje van 9. Iedereen is blij dat we er zijn en natuurlijk zitten we vol verhalen. Eindelijk zitten we in Luxor, ons veilige thuis voor de komende dagen. Het hotel is gezellig en relaxet! Hier houden we het wel een paar dagen uit.
We hebben een geweldige tijd gehad in de woestijn. Wat begon als een gids met 2 toeristen eindigde als 3 vrienden die heel veel van elkaar hebben geleerd. Waar een deserttrip al niet goed voor kan zijn.
Luxor tempel en Karnak tempel
Na een lekkere lange nacht gedraaid te hebben zijn we weer fit en fruitig!! Klaar voor een nieuwe stralende dag. Vandaag willen we de tempels op de East-bank bekijken. Ons hotel kijkt uit op de Luxortempel dus daar beginnen we. De tempel is gebouwd door Ramses II en de restanten ervan zijn erg indrukwekkend. We dwalen tussen grote pilaren door, hierogliefen, bewerkte muren, beelden. Prachtig dat men zoiets kon bouwen! Als we binnen zijn komen we ook twee oude bekenden tegen: Wolfgang en Monica van de oases. Haha, het had weinig gescheeld of we hadden in hetzelfde hotel gezeten, maar Nefertiti zit vol dus moesten zij een ander hotel zoeken. Hoe klein kan Egypte zijn!
Daarna lopen we naar de Karnaktempel. Het is zo'n 3 km en we worden zo'n beetje gek van alle chauffeurs die ons een caleche of taxi willen aanbieden. Maar goed we weten ze van ons af te schudden en komen heelhuids aan. Karnak is 1,5 km lang en 800 m. breed en alle faraos hebben hun steentje bijgedragen aan dit enorme complex. Was de tempel van Luxor overweldigend, dit is toch echt de overtreffende trap. Geweldig om te zien. Hier en daar zijn zelfs nog de originele kleuren te herkennen waarmee destijds de diverse afbeeldingen ingekleurd zijn.
Daarna lopen we via de Nijl terug naar ons hotel voor een lekker warm kopje thee. Hoewel het overdag heerlijk warm is, wordt het 's avonds toch echt wel frisjes hoor.
Naughty Boy!
Gisteravond hebben we afscheid genomen van Mohammed, onze gids en vriend. Omdat wij vonden dat je een vriend geen geld geeft als bedankje hebben we een boek voor hem gekocht over de westelijke woestijn. Mohammed was er erg blij mee. Hij zal zijn best doen om nog wat zand uit de witte woestijn voor me mee te nemen. We weten alledrie dat het waarschijnlijk geen afscheid voor altijd is, want wij moeten hier nog zoveel zien!!
Hij heeft nog een goede trip naar de West bank voor ons geregeld dus daar gaan we vandaag naar toe. Om 8 uur vertrekken we met nog 9 anderen en een gids. Het is een halfuurtje rijden voor we bij de Valley of te Kings aankomen. Het is er echt ontzettend druk en dat is jammer want dat zorgt ervoor dat de sfeer van de vallei eigenlijk een beetje gedegradeerd wordt naar een toeristisch trekpleistertje dat bijna niets voorstelt en het toch echt anders!
De gids, Mabrous weet veel te vertellen over de verschillende tombes en we krijgen een uur de tijd om er 3 te bezoeken. We kiezen voor de tombes van Ramses I, Merneptah en Rasmses IV. We beginnen bij Ramses I. Als we eindelijk binnen zijn is er inmiddels 20 minuten van ons uurtje voorbij. Verdorie, dat wordt haasten. Het is strikt verboden om foto's te maken. Maar goed als iets verboden is...proberen Henk en Bettina toch door de mazen van de wet te kruipen en dat lukt aardig!! In de tombe van Ramses I worden we verdorie ook direct gesnapt. Hij wil dat we ons toestel inleveren. Maar wij doen net of we een beetje onnozel zijn en doen snel ons toestel in de tas en lopen verder. De bewaker houdt Henk aan en vertelt hem nogmaals dat we wel opgepakt kunnen worden en vraagt om bakshiesj. Die kan hij mooi op zijn buik schrijven. Daarna naar de tombe van Merneptha. Deze is veel groter dan die van Ramses I en het is er veel minder druk. De wanden zijn vanaf het begin van de ingang tot de tombe zijn van onder tot boven bedekt met hierogliefen in prachtige kleuren. We weten weer een paar fotootjes te schieten. Een van de bewakers heeft het fototoestel van een Duitster afgepakt en wil hem in ruil voor bakshiesj terug. De Duitster snapt het niet helemaal en dat is maar goed ook, ook hier kunnen we foto's maken.
In de tombe van Ramses IV lukt het ook nog om 1 of twee te maken, maar als we zien dat toeristen de foto's van hun toestel moeten verwijderen besluiten we de foto's die we hebben maar te koesteren en het toestel op te bergen. Zo, wij hebben wat we willen: foto's van een aantal tombes. Oh ja...ze zijn na te bestellen door 25 euri over te maken op onze bankrekening.
Daarna gaan we naar de Queens Valley. Op dit moment zijn er drie tombes open die we bezoeken, die van Koninging Titi, vrouw van Ramses III of IV dat is niet helemaal bekend, Amunherkhepshef een zoon van Ramses III die stierf op 9-jarige leeftijd en een andere zoon van hem Khaemwaset die oook jong stierf. In deze beide tombes kun je heel goed zien dat Ramses zijn dode zoon voorstelt aan de goden in het hiernamaals. Die van Koningin Titi is erg beschadigd. Ze hebben deze tombe waarschijnlijk als opslag gebruikt op het moment dat ze de tombe van Nefertari ontdekten. De tombe van Nefertari is gesloten voor het grote publiek. Alleen voor selecte groepen wordt deze opengesteld. Deze happy view betalen dan ook zo'n 6.000 dollar om naar binnen te mogen. Goed, dat is voor ons niet weggelegd, maar de drie tombes die we hebben bekeken zijn ook geweldig.
Vervolgens bussen we naar de tempel van Hatshepsut of zoals de egyptenaren zeggen: Deir al-Bahri. Hatshepsuts verhaal is ontzettend interessant. Zij was een koningin die 22 jaar regeerde als en trouwde met haar halfbroer Tuthmosis II. Toen deze stierf was zijn zoon Tuthmoses III nog erg jong en bleef Hatshepsut aan de macht. Uiteindelijk heeft Tuthmosis III haar vermoord en veel van haar beeltenissen vernield. Niet alleen bij haar tempel maar bijv. ook in Karnak tempel heeft hij o.a. haar obelisken vernield. Later heeft ook Akhnaten zijn aandeel gehad in het beschadigen van de tempel van Hatshepsut. Ondanks dat e.e.a. flink beschadigd is, is er toch nog vrij veel goed te zien. Vooral de strakke vorm van de tempel is vrij uniek.
Nadat we hier rondgedoold hebben gaan we nog naar de Kolossen van Memnon, gebouwd door Amenhotep de III. Ze stonden ooit voor een tempel, maar van deze tempel is weinig meer over. Dat deze tempel niet er niet meer is, komt waarschijnlijk doordat vroeger de Nijl jaarlijks overstroomde en het vocht en water ervoor zorgde dat de tempel sneller verviel. Om half 4 zijn we weer terug in het hotel waar we gezellig een kopje thee drinken met Julie, de vriendin van Omar, een medewerker van het hotel. Zij is italiaanse en kan maar moeilijk wennen aan het egyptische leven hebben we het idee.
Nadat we ergens een hapje gegeten hebben krijgen we bij de receptie te horen dat de sleepertrain die wij willen nemen op de 3e januari vol zit. Slik...en nu want we moeten (willen is wat anders) wel weer naar huis!! Gelukkig hebben ze zelf al nagedacht en gaan proberen een 1e klas treinticket voor ons te regelen voor de dagtrein op de 3e. Dit betekent een dag minder in Aswan helaas, maar goed het vliegtuig wacht niet helaas. Morgen nog een dagje in Luxor en dan gaan we naar onze laatste bestemming Aswan. Volgens Luxorianen is Aswan een veel leukere stad, dus wij zijn benieuwd.
Morgen is het Offerfeest, oftewel Eid al-Adha. Dit is het feest waarbij een dier op rituele wijze geslacht wordt en het vlees onder de armen verdeeld wordt en ook de familie zelf er van eet. Het wordt morgen dus een bijzondere dag hier. Ook veel mensen van de West Bank zullen hier morgen komen, dus het wordt hier een drukke dag. Ook gaan we morgen Renske ontmoeten. Bettina kent haar van het egypteforum dat we gebruikt hebben om onze reis voor te bereiden. We hebben er zin in.
Lekker bakken in de zon
Vandaag besluiten we een lekker rustdagje in te bouwen. Niet de slechtste dag, want het is heerlijk weer. We hebben het dan ook erg druk gehad met thee en cappuccino drinken en kletsen met de mensen op het terras van het hotel. Het is vandaag het offerfeest dus het is erg druk op straat. Voor de deur van ons hotel wordt een koe geslacht en dat geeft de nodige bekijks uiteraard. De kleine kinderen staan eromheen alsof het de normaalste zaak van de wereld is en helpen de slager door een been vast te houden o.i.d. Overal lopen mensen met plastic zakken met vlees.
Tegen kwart voor 1 gaan we richting een terras aan de Nijl waar we met Renske hebben afgesproken. Het wordt een gezellige middag. Als we tegen half vier afscheid nemen gaan we nog even naar de egyptische souq. Maar behalve de weeeige geur van vlees is daar deze middag verder weinig te beleven. Wij denken dat de meesten genieten van het feest. Terug op onze kamer horen we gejuich en gejoel. Dan is het even stil en horen we het weer. We worden nieuwsgierig en gaan even poolshoogte nemen wat er te beleven valt. Als we de hoek omlopen wordt het duidelijk, allemaal mannen met een waterpijp voor 1 televisie: voetbal natuurlijk. Het lijkt net een Nederlands cafe, maar dan buiten!
We besluiten onze tassen maar vast in te gaan pakken: morgen naar Aswan. Omdat we 3 januari overdag moeten reizen gaan we waarschijnlijk niet naar Abu Simbel, omdat we nog een lange terugreis voor de boeg hebben. Is ook geen probleem. We weten allang dat dit niet de laatste keer is dat we in Egypte zijn geweest, dus wat in het vat zit verzuurt niet!
Zondag stonden we 's ochtends om 6.30 uur op het station. 7.00 uur zou onze trein vertrekken en wij wilden niet te laat komen. Gelukkig nemen ze de tijd hier vrij ruim en kwam de trein om 7.50 binnendruppelen. Het is maar goed dat er zoveel politie op het station is, anders hadden wij, samen met vele andere toeristen een andere trein genomen omdat er nog 3 treinen voor de onze binnen kwamen lopen. Maar goed...eindelijk op weg ging het allemaal redelijk snel. Omar van Nefertiti zou ervoor zorgen dat hun local guy daar tickets terug zou regelen, want vanuit Luxor was dat niet mogelijk. Maar het zou zeker gaan lukken! Om 11.00 stond Achmed al op ons te wachten. Hij had nog geen tickets, maar het zou zeker goed komen... Hij heeft ons naar het hotel gebracht en we hebben meteen 2 excursies bij hem geboekt omdat wij eigenlijk te moe waren om zelf het wiel weer uit te gaan vinden...
's Middags om 13.30 moesten we klaar staan voor de excursie naar de High Dam en de tempel van Philae. Onze gids, we noemen hem maar Bzz heeft ons een paar lachwekkende uurtjes bezorgd. Hij had zo'n grappig accent: Ken joe zee zis, zis is ze High dam , can joe loek, can joe loek?? en ga zo maar door....Wij waren behoorlijk melig en moesten behoorlijk om zijn accent lachen (oke het is niet netjes...)Maar hij wist wel veel te vertellen van alles, dat maakte veel goed. Eerst zijn we dus naar de High dam geweest. Behalve dat het er koud was, het Nassermeer erg groot (350 bij 500 km) was er verder weinig te beleven. Vervolgens zijn we met een bootje over de Nijl naar Philaetempel gereisd. Daar staat de tempel van Isis, die zij wijdde aan haar geliefde Osiris. Zij waren broer en zus en beide erg populair. Dat kon een broer van hen niet zetten en vermoorde Osiris door hem in een doodskist op te sluiten en in de Nijl te gooien. Daarna wist Isis hem met magie weer tot leven te wekken, waarna Osiris vervolgens door zijn broer in 14 stukken werd gehakt en op verschillende plaatsen in de Nijl gegooid werd. Daar waar zijn hart in de Nijl lag heeft Isis de tempel gebouwd. Later is de tempel verplaatst naar Agiliki eiland waar het nu staat. De reden is dat hij anders onder water kwam te staan door de aanleg van de dammen.
Onze tickets zijn inmiddels geregeld. We hebben tickets tot aan Bueni Suef en vervolgens van Bueni Suef naar Cairo. In een keer lukte niet en we zullen van stoelen moeten wisselen, mar dat jout neat: wy ha plak!!
's Avonds zijn we over de soek gegaan en zijn vroeg naar bed gegaan want we waren doodop. Voor ons geen Oudjaarsavond dit keer!! Er was hier ook geen bal te beleven, dus we hebben ook niks gemist. Van vuurwerk hebben ze hier niet gehoord, we hoorden om 12.00 uur alleen getoeter van de straat komen en dat was dat.
Gisteren hadden we een lekker niks dagje. Het was heerlijk weer dus we zijn van het terras naar de soek gegaan, van de soek naar het terras, vervolgens weer naar een ander terras en toen weer naar de soek, om vervolgens de dag weer op het terras af te sluiten...Je snapt het al een vermoeiende dag! 's Avonds hebben we in het vermaarde Aswan Moon gegeten. Nou, alle recensies ten spijt was het geen aanrader.
Vanochtend werden we om 10.00 uur opgehaald voor een feluccatocht van 3 uur. Eerst naar Kitchener Eiland en vervolgens naar Elephantine waar we door het Nubische dorpje met haar kleurige huisjes hebben gewandeld. Toen we na 2 en 1/2 uur terug zouden naar de vaste wal zette de schipper ons af op een motorbootje. Dat vonden wij niet kunnen, dus hebben wij hem geen extra geld gegeven toen hij erom vroeg
Daarna hebben we in de stad wat gegeten en zijn we op het terras bij het station gaan zitten voor een thee en een shisha. Ja....we durven het bijna niet te zeggen maar: Wolfgang en Monika liepen ons voorbij!! Hij zei al: 70 miljoen mensen in dit land en wij treffen elkaar telkens weer. Ze hoopten voor 4 januari een sleeper trainticket te krijgen, maar wij hebben aangegeven dat dat waarschijnlijk moeilijk ging worden en dat het ons ook niet gelukt was....We zijn benieuwd.
We besluiten onze dag af te sluiten op het terras van Aswan Panorama. En ja hoor wie zien we daar lopen: Ronald en Edmund, onze vrienden uit Singapore!! Zij gaan op een felucca en gaan morgen met dezelfde trein als ons, maar stappen in Luxor uit. Hebben we morgen fijn 3 uurtjes de tijd om bij te kletsen!!
We gaan zo de boel inpakken, douchen en nog van de laatste uurtjes Aswan genieten. Morgen hebben we een treinreis van 15!! uur voor de boeg. Gelukkig eerste klas dus lekker luxe en ruim, maar goed toch een hele dag.
Weer thuis!
We zijn weer thuis, Egypte hebben we achter ons gelaten, maar wij weten zelfs van de reis naar huis was nog een belevenis te maken hoor...
Woensdag treinen we terug van Aswan naar Cairo. Om 6 uur 's ochtends vertrekt onze trein en we hopen rond 20.00 uur 's avonds aan te komen. Een lange treindag dus. Om 5.00 uur worden we wakker gebeld en 5.20 uur staan we buiten om de eerste de beste taxi aan te houden. Hup..backpacks op het dak Henk en Bettina met de kleinere rugzakken naar binnen en karren maar!! Binnen de kortst keren zijn we op het station: auto uitladen en op naar de trein. Maar... Shock waar is onze bruine rugtas gebleven???? In als onze haast zijn we die vergeten: die ligt nog fijn op de achterbank van de taxi!! Zou dat op zich niet zo'n grote ramp zijn, maar als je bedenkt dat onze foto's, het fototoestel en de camera er nog inzitten denk je wel even..slik Mad. God wat nu want die taxichauffeur kan overal zijn.
We besluiten dat Henk teruggaat naar de Corniche en dat Bettina bij het station blijft. De politie kan niets doen en de andere taxichauffeurs willen graag helpen maar hoe? Confused Er is geen centrale meldkamer of zo en we weten het kentekennummer van de taxi ook niet. Op de Corniche houdt Henk een taxi staande en stapt in en vertelt het verhaal. Hij had het al gehoord bij het station en samen zullen ze de Corniche op en af rijden. Dan worden ze klemgereden door 2 taxis. Een van de chauffeurs stapt uit en zeg tegen Henk dat hij een taxi voor hem heeft, maar Henk heeft immers al een taxi?!?! De chauffeur bedoelt dat hij DE taxi heeft voor Henk. Na een kwartiertje komen Henk en de chauffeur terug naar het station, MET bruine rugtas Very Happy. Wij kunnen ons geluk niet op en de taxichauffeur ook niet want als dank geven we hem een flinke fooi!! Wat een geluk dat er zulke eerlijke mensen in Egypte wonen!!
Met de schrik in de benen zoeken we onze coupe op. Het beloofd druk te worden, want het was een crime om aan kaartjes te komen. Hmmm....de drukte om onze kaartjes begrijpen we niet helemaal als om 6 uur onze coupe meer dan half leeg blijft Confused. Het zal dan vanaf Luxor wel druk worden. We zoeken snel Raymond en Edward op om nog even met hen te kunnen kletsen. In Luxor stappen zij immers uit? Het zijn gezellige uurtjes en als zij uitstappen hebben wij nog 10 uur te gaan. Toen zij van Cairo naar Luxor reisden hadden ze 4 uur vertraging in totaal, maar daar durven wij niet aan te denken....
De treinreis verloopt voorspoedig en langzaam kruipen we richting het noorden en krijgen we nog heel wat te zien van het Egyptische leven. In de steden merk je het niet zo erg, maar Egypte is soms echt armoedig. In het irrigatiekanaal waar onze trein voorbij rijdt liggen eilandjes vna rubberbanden, hopen vuilnis aan de kant, een dood schaap in het water en 100 m verder spelen kinderen in het water. Vrouwen doen er de afwas, wassen er de kleren en gebruiken dit water ongetwijfeld voor het koken en de thee. Tja...ook dat is Egypte.
Sharoe, een Egyptisch meisje komt ons een koekje aanbieden en wil even met ons praten. Omdat ze het Engels niet helemaal goed machtig is, vraagt ze een man, Mohammed, voor ons of hij als tolk wil fungeren. Als een heuse journaliste onderwerpt ze ons aan een vragenvuur van meer dan een uur. Het is ontzettend leuk om met dit lieve meiske te paten over Egypte, wat we er mooi vonden, wat niet etc. etc
We komen prachtig op tijd in Cairo aan, 19.45 uur. We zoeken meteen een taxi die ons terug naar Ramses moet brengen. Heerlijk om weer terug te zijn in Cairo. De magie die ons de eerste keer is overvallen is er nog steeds!! Snel de tassen op de kamer en de stad in. We vragen ons af: was het toen ook zo druk? Vast niet (of zijn we dat vergeten??) Na een hapje gegeten te hebbe spoeden we ons naar ons favoriete stekje om de hoek van ons hotel en gaan dit keer buiten zitten, hoewel buiten: er is een rieten dak boven gebouwd en het is er erg gezellig. Onder het genot van thee en sheesha kakken we vlotjes in. We besluiten lekker te gaan slapen.
Als een blok hebben we geslapen en na een rustig ontbijtje een laatste wandeling door de straten van Cairo is het tijd om naar het vliegveld te gaan. Het hotel heeft een taxi geregeld en keurig op tijd is de chauffeur er. Naar het vliegveld!! Op zijn Egyptisch vliegen we er naar toe. Uitstappen, bagage checken en hup naar binnen. Effe checken waar we inmoeten checken, maar gossie onze vlucht staat er helemaal niet op? Confused Na her en der navragen worden we naar de incheckbalies gebracht, maar nee hoor, geen jetairbalie. Na nog een keer vragen blijkt dat we bij de verkeerde airport zijn uitgezet en verderop moeten wezen. Snel een taxi en 10 minuten staan we gelukkig op de goede luchthaven en is de incheckbalie ook snel gevonden!! Bagage controle gaat soepeltjes, hoewel Bettina wel even moet laten zien dat ze geen revolver mee heeft genomen maar dat het stenen zijn uit de woestijn Very Happy.
Precies 14:05 zet het vliegtuig zich in beweging en keurig op tijd landen we in Brussel. Egypte is voorlopig verleden tijd en we zullen weer in het Nederlandse ritme moeten komen. Dit zal, met uitzondering van het verkeer nog wel een zware dobber worden. We hebben het er geweldig gehad. Egypte was veel meer dan wat we ervan verwacht hadden en we weten zeker dat we hier nog wel eens een vakantie zullen doorbrengen!!
Echt jongens, wie houdt van avontuur, easy going en flexibel is, is Egypte een echte aanrader!
Henk © Bettina
